هیچ کار خدا بی حکمت نیست...

هنوز تا هنگام اذان تقریبا نیم ساعت دیگه مونده بود...

اونروز من و مجتبی و جواد زودتر از بقیه روزها رسیدیم. طبق معمول خودمون رو به ستون داخل مسجد رسوندیم و درست سر جای همیشگی مون نشستیم. کم کم مردم داشتن میومدن. هرچی به اذون نزدیکتر می شد، مسجد داشت شلوغ تر می شد. آخه یه نماز باحال بعد چند روز کار و فعالیت واقعا خستگی کل هفته رو از آدم میگیره...

هر کی از راه می رسید، یه جایی رو واسه خودش پیدا می کرد و می نشست، یکی کنار دوستش، یکی کنار همسایه اش، پدر کنار پسر، همکلاسی با همکلاسی، خلاصه کم کم داشت صف ها تکمیل میشد. توی صفی که ما نشسته بودیم، کنار جواد هنوز یه جای خالی دیگه مونده بود. من که کنار جواد نشسته بودم رو کردم بهش و یه سوالی ازش پرسیدم که تقریبا یه ساعت بعدش جوابمون رو کس دیگه ای داد. من به جواد گفتم اینو قبول داری که هر کسی که از راه می رسه، دقیقا همون جایی می شینه که از قبل مشخص شده؟ یعنی من و تو که الآن اینجا نشستیم از قبل مشخص بوده که باید امروز در همین ساعت و درست در کنار همین ستون بشینیم؟ جوادم که منظورمو خوب فهمید، حرفم رو تایید کرد. بعد من بهش گفتم حالا به نظرت کسی که قراره بیاد و کنار تو بشینه کیه یا بهتر بگم واسه چی می خواد بیاد؟ من و جواد و مجتبی بعد این سوال همش منتظر بودیم ببینیم کی میاد و کنارمون می شینه.

اذون شروع شد، موذن اذون رو تموم کرد و بعدش امام جمعه واسه ایراد خطبه ها رفت روی خطابه. تقریبا آخرای خطبه ی اول بود که یه مرد میانسال اومد و کنارمون نشست. من که وسط نشسته بودم یه نگاه به مجتبی انداختم و یه نگاه به جواد و سه تایی مون به همدیگه لبخند زدیم. بنده خدا بعد از اتمام خطبه ی اول روشو به سمت ما کرد و بهمون دست داد، ما هم باهاش سلام علیک کردیم. از همون لحظه اول که نشست من و بچه ها هنوز منتظر جواب سوالمون بودیم. همش به همدیگه نگاه می کردیم.

خطبه ی دوم نماز شروع شد. یادمه خطبه ی دوم یه کم طولانی شد. داخل مسجدم به خاطر جمعیت بالا و گرمی هوا یه خورده گرم شده بود. اون بنده خدا هم که کنارمون نشسته بود، یه کم چاق بود و تا آخر خطبه مدام با دستش داشت خودش رو باد می زد و صورتش رو خنک می کرد. خطبه ی دوم که تموم شد، دیدم جواد یه دستش رو توی جیبش کرد و با دست دیگش داشت عینکش رو از روی صورتش بر می داشت. دقیقا همون لحظه ای که جواد دستش رو توی جیبش برد، مردی که کنارمون نشسته بود هم عینکش رو از چشاش در آورد و داشت با انگشتاش شیشه های عینکش رو تمیز می کرد. جواد حواسش نبود. دستمالشو از توی جیبش در آورد و داشت شیشه عینکش رو تمیز می کرد که چشمش به مرد افتاد. با دیدن این صحنه یه لحظه تکون خوردم. یه حس عجیبی بهم دست داد، تمام بدنم خیس عرق شد. من و بچه ها یه نگاهی به همدیگه کردیم و دوباره به همدیگه لبخند زدیم. جواد بعد اینکه شیشه عینک خودش رو تمیز کرد، عینک بنده خدا رو هم گرفت و...

"روحی"