صد حیف...

تقدیم به همه ی فارغ التحصیلان بیکار:

سی سال ولی سه کم، از این عمر گران

بگذشت و کنون مـــنم یکی مرد جوان

دلخوش به یکی مــدرک دانشگاهم

وز عاقبت خویش به شــدت نگران

بیکارم و روز و شــب ندارم خوابی

بیکاری و غم، بــــــریده از بنده امان

انگشت اشــــــــاره چون شده بر طرفم

باشم پی کار و شـــــغل و هر لحظه دوان

اوضاع کنونی ام بسی دلگــــــــــــــیر است

رنجد ز همین، هـــم تن و هم روح و روان

ناراحتم از دست همــــــــــه، بیش ز خود

در چهره ی من دگــــر نه از خنده نشان

دلخوش به همین بُـدم که شاغل بشوم

صد حیف که زندگــــانی ام دیده زیان

دردی نکنــــــــــــد دوا ز حــال نفری

تدبیر و امید و قول صــــاحب نظران

بر حال پریشـــــــــــــــانم و بر بخت بدم

از اول شب گریــــــه کنـــــــم تا به اذان

روح اله زراعتی (روحی)