لحظه ای تامل...

دوستان عزیز سلام.

...امروز نیمه اسفند است و کم کم سال 93 دارد قدم های آخرش را بر می دارد و نفس های آخرش را می کشد... این روزها دل ها برای رفتن سال گرفته است ولی افسوس او دارد می رود... آری دارد می رود... یادمان نمی رود درست یک سال پیش در همین روزها شاهد رفتن سال 92 بودیم ودر انتظار آمدن 93 به شمارش روزها سرمان گرم بود... 93 آمد و امروز او هم، کم کمک دارد غزل خداحافظی اش را می خواند... این آمدن و رفتن برای هر سالی تکرار می شود... جالب است ما انسان ها فقط رفتن و آمدن سال ها را می بینیم... فقط تعداد سال ها را شماره می کنیم... ما بشماریم و نشماریم سال ها می روند و می آیند، اما غافل از آنیم که در کنار این آمدن و رفتن ها، ما هم داریم می رویم. یادمان نرود ما با سال ها فرق داریم، سال می روند و می آیند ولی ما می رویم و دیگر آمدنی در کار نیست... دردناک است و از آن دردناک تر اینکه سال ها هرچه می روند برعمرشان افزوده می شود ولی ما درست برعکس، هر چه می رویم، به خط پایان نزدیک تر می شویم...

هر سالی یک بهار دارد و یک خزان، عمر آدمی هم همینگونه است، یک بهار دارد و یک خزان...اما یادمان باشد بهار سال ها تکرار شدنی است ولی ما فقط یک بهار داریم و بس... بهار سال ها برای همه شیرین است و خزان آن شادی را از همه می رباید... بهار عمر ما شاید برای خیلی ها شیرین باشد ولی آیا خزانمان نمی گویم برای همه، آیا برای تعدادی تلخ خواهد بود؟...آیا کاری کرده ایم که وقتی روزهای آخر اسفند عمرمان در حال سپری شدن باشد دلی برایمان غمگین باشد؟... آیا تاکنون کاسه ی شیری به کودکی هدیه داده ایم تا در اواخر پاییز عمرمان او هم برایمان شیر هدیه آورد؟... آیا تاکنون برای کسی کاری کرده ایم تا اشک شوق از چشمانش جاری شود تا وقت افتادن برگ وجودمان باز هم اشک از دیدگانش جاری شود، این بار نه اشک شوق، اشک درد، اشک غصه، اشک... آیا کودک یتیمی را در آغوش مهرت نوازش کرده ای تا هنگام خشکی درخت عمرت دست مهربانی کودک یتیمت را نوازش کند؟... آیا...آیا...آیا...

آی مردم... پایان سال است،

پایان عمرمان را فراموش نکنیم...

(روحی)