مدیون شماییم خراسانی اگر هست
"مجتبی نظام آبادی"
ای که کنی منقلب هم دل و هم دیده را
کاش کنی یک نظر این دل غمدیده را
ای که مدبّر تویی هم شب و هم روز ما
کاش نگاهی کنی باز به نوروز ما
ای که تحوّل دهد لطف تو احوال ما
غرق خوشی ها بکن روز و شب و سال ما
بر همه احوال ما حالت نیکو بده
یوسف زهرا (عج) بیا، دیده ی ما سو بده
.
.
.
روحی
کوچه رو آب بپاشین دوباره نوروز اومده
همه پشت در بیاین باز حاجی فیروز اومده
کوچه رو جارو کنین، گل بریزین، شادی کنین
غما رو جا بذارین، دوباره خوشحالی کنین
باز چراغونی کنین کوچه ها رو، خیابونو
وقتشه صفا بدین یه بار دیگه دلاتونو
سبزه و سکه و سیب، آینه و قرآن بیارین
سفره هفت سین بچینین، خنده رو لبها بکارین
آره نوروز اومده، همدیگه رو بغل کنین
روزای تلخ همو، با خنده تون عسل کنین
توی باغ پا بذارین، بلبل و گل نگا کنین
غما رو به آب بدین، عیده باید صفا کنین
.
.
.
.
روحی
من وتنهایی و یک قلب پریشان چه کنم؟
من و افسردگی و دیده ی گریان چه کنم؟
من دل خسته کجا طاقت هجران دارم؟
من و یک عمر سکوت و غم هجران چه کنم؟
در غم عشق تو شب تا به سحر ناله کنم
من و این کوه غم و ناله ی سوزان چه کنم؟
روز و شب دیده به در، منتظر آمدنت
من و چشمان به در مانده ی حیران چه کنم؟
بی تو و زندگی بی تو برایم سخت است
من و این زندگی بی سر و سامان چه کنم؟
چه کنم تا که ببخشی دل ِ دل خسته ی من؟
حرف تلخی زده ام، حال، پشیمان چه کنم؟
زندگی بی تو برایم قفسی نیست که نیست
من دلداده ی دل خسته، به زندان چه کنم؟
ابر ِ غم بر من ِ تنها همه شب می بارد
من ِ تنها و شب و این همه باران چه کنم؟
تو که رفتی، ز دلم جان و دل از جانم رفت
جان ِ بیدل ببرم، با دل ِ بی جان چه کنم؟
.
.
.
"روحی"
آنگاه که در سرمای اروند برای زنده ماندن اسلام وقرآن روانه مرزها بودی، وقتی که در باتلاق شلمچه وطلاییه به سختی قدم بر می داشتی، وقتی که بر رمل های فکه پاهایت را می گذاشتی کدامین اندیشه ی مقدس بود که تو را اینگونه مقاوم کرد؟
آنگاه که اهل کوفه از ترس شمشیر جهاد تابستان را به زمستان و جهاد زمستان را به تابستان می انداختند تو شناسنامه ات را گرفتی و سنت را بزرگ کردی تا مانعی جلوی رفتنت به جنگ نباشد، آن هنگامی که اشک از چشمانت جاری بود که چرا هنوز سنم به اجرای فرمان امام نرسیده؟! تو رفتی، رفتی که با رشادتت و شجاعتت درس استقامت و پایداری را بیاموزی .
آن هنگام که جسم پاکت بر روی مین ها و سیم خاردارها از هم متلاشی می شد به کدامین قله سعادت می اندیشیدی؟
نامت را به بلندی یاد می کنیم ای شهید .
ای شهید، ای که بر کرانه ازلی و ابدی وجو برنشسته ای، دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را از این منجلاب بیرون کش .
شهادت مرگ تاجرانه است. (مقام معظم رهبری)
۲۲
اسفند:
روز بزرگداشت شهدا گرامی باد.
---------------------------------
متن: شهید سید مرتضی آوینی
نام انجیر فقط یک بار و نام زیتون نیز هفت بار در قرآن آمده است.
-----------------------
فرستنده: "آژنگ"
سلام.
زود، تند، سریع بگین...
تو این تصویر چند نفر می بینین؟؟؟
این دو مصراع از هر دو طرف خونده میشه...
مرا بگشا ملولم اشگبارم
مراد ما گره هر گام دارم
شعر از استاد عینی فرده
بیایید...
مردی و مردانگی را
از کودکی به فرزندانمان بیاموزیم.
هنوز تا هنگام اذان تقریبا نیم ساعت دیگه مونده بود...
اونروز من و مجتبی و جواد زودتر از بقیه روزها رسیدیم. طبق معمول خودمون رو به ستون داخل مسجد رسوندیم و درست سر جای همیشگی مون نشستیم. کم کم مردم داشتن میومدن. هرچی به اذون نزدیکتر می شد، مسجد داشت شلوغ تر می شد. آخه یه نماز باحال بعد چند روز کار و فعالیت واقعا خستگی کل هفته رو از آدم میگیره...
هر کی از راه می رسید، یه جایی رو واسه خودش پیدا می کرد و می نشست، یکی کنار دوستش، یکی کنار همسایه اش، پدر کنار پسر، همکلاسی با همکلاسی، خلاصه کم کم داشت صف ها تکمیل میشد. توی صفی که ما نشسته بودیم، کنار جواد هنوز یه جای خالی دیگه مونده بود. من که کنار جواد نشسته بودم رو کردم بهش و یه سوالی ازش پرسیدم که تقریبا یه ساعت بعدش جوابمون رو کس دیگه ای داد. من به جواد گفتم اینو قبول داری که هر کسی که از راه می رسه، دقیقا همون جایی می شینه که از قبل مشخص شده؟ یعنی من و تو که الآن اینجا نشستیم از قبل مشخص بوده که باید امروز در همین ساعت و درست در کنار همین ستون بشینیم؟ جوادم که منظورمو خوب فهمید، حرفم رو تایید کرد. بعد من بهش گفتم حالا به نظرت کسی که قراره بیاد و کنار تو بشینه کیه یا بهتر بگم واسه چی می خواد بیاد؟ من و جواد و مجتبی بعد این سوال همش منتظر بودیم ببینیم کی میاد و کنارمون می شینه.
اذون شروع شد، موذن اذون رو تموم کرد و بعدش امام جمعه واسه ایراد خطبه ها رفت روی خطابه. تقریبا آخرای خطبه ی اول بود که یه مرد میانسال اومد و کنارمون نشست. من که وسط نشسته بودم یه نگاه به مجتبی انداختم و یه نگاه به جواد و سه تایی مون به همدیگه لبخند زدیم. بنده خدا بعد از اتمام خطبه ی اول روشو به سمت ما کرد و بهمون دست داد، ما هم باهاش سلام علیک کردیم. از همون لحظه اول که نشست من و بچه ها هنوز منتظر جواب سوالمون بودیم. همش به همدیگه نگاه می کردیم.
خطبه ی دوم نماز شروع شد. یادمه خطبه ی دوم یه کم طولانی شد. داخل مسجدم به خاطر جمعیت بالا و گرمی هوا یه خورده گرم شده بود. اون بنده خدا هم که کنارمون نشسته بود، یه کم چاق بود و تا آخر خطبه مدام با دستش داشت خودش رو باد می زد و صورتش رو خنک می کرد. خطبه ی دوم که تموم شد، دیدم جواد یه دستش رو توی جیبش کرد و با دست دیگش داشت عینکش رو از روی صورتش بر می داشت. دقیقا همون لحظه ای که جواد دستش رو توی جیبش برد، مردی که کنارمون نشسته بود هم عینکش رو از چشاش در آورد و داشت با انگشتاش شیشه های عینکش رو تمیز می کرد. جواد حواسش نبود. دستمالشو از توی جیبش در آورد و داشت شیشه عینکش رو تمیز می کرد که چشمش به مرد افتاد. با دیدن این صحنه یه لحظه تکون خوردم. یه حس عجیبی بهم دست داد، تمام بدنم خیس عرق شد. من و بچه ها یه نگاهی به همدیگه کردیم و دوباره به همدیگه لبخند زدیم. جواد بعد اینکه شیشه عینک خودش رو تمیز کرد، عینک بنده خدا رو هم گرفت و...
"روحی"
